Μετά την συγκλονιστική εμπειρία με τον άγριο Σολωμό (βλέπε προηγούμενο ποστ) είπα να επισκεφτώ ξανά την εν λόγω ψαραγορά. Αυτή τη φορά βρήκα κάτι που μάλλον θα σοκάρει αρκετούς Έλληνες φίλους: Φάλαινα. Δεν θα μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία να δοκιμάσω κάτι τόσο ιδιαίτερο χαμένη, φυσικά. Το πιάτο που προτείνω είναι μάλλον Σπαρτιάτικο - κάτι μάλλον οξύμωρο μιας και δεν νομίζω ποτέ Σπαρτιάτης να έτρωγε φάλαινα ;) - αλλά νομίζω αναδυκνύει την υφή του κρέατος.
Το κρέας το έπλυνα καλά και το έψησα για μερικά λεπτά σε καυτό μαντεμένιο τηγάνι όπου είχα πρώτα λιώσει λίγο βούτυρο. Το πασπάλισα με ένα μείγμα μπαχαρικών που μου έδωσαν στην ψαραγορά - δεν έβαλα πολύ, ίσα ίσα. Η γαρνιτούρα είναι φύτρες που τις ρόδισα στα γρήγορα σε κατσαρολάκι με λιωμένο βούτυρο και τις μούλιασα μετά σε μείγμα από σάλτσα σόγιας και γουασάμπι.
Το κρέας της φάλαινας ήταν πολύ ιδιαίτερο. Στην άκρη ήταν πιο σκληρό, είχε έντονη γεύση θάλασσας και θύμιζε πολύ φρέσκο τόνο. Προς το κέντρο γινόταν πιο εμφανής μια χαρακτηριστική υφη: αρκετά ινώδης, θύμιζε λίγο συκώτι στα σημεία που απαντά κανείς τα νεύρα του, αλλά και με μια υποψία νωπού χώματος. Οι φύτρες από την άλλη, αν βγουν την κατάλληλη στιγμή από το κατσαρολάκι, είναι τραγανές και δροσερές. Έχει κανείς την αίσθηση ότι έχει στο στόμα κάτι «λείο», το οποίο, άπαξ και δαγκώσει, σπάει με ένα «ποπ», δίνοντας την θέση του σε μια σάρκα που αποπνέει έντονη υγρασία. Αυτή η αντίθεση μεταξύ των δύο υφών σπάει την μονοτονία που θα είχε η φάλαινα μόνη της, και κάνει το πιάτο πιο ενδιαφέρον χωρίς να το φορτώνει ιδιαίτερα - ούτε γευστικά ούτε αρωματικά.
Υλικά:
Κρέας φάλαινας
Φύτρες
μυρωδικά
σάλτσα σόγιας
γουασάμπι
βούτυρο
